In 2018 ben ik voor het eerst naar Indonesië gegaan. Naar Bali en Lombok. Mijn hart was meteen verkocht. Op Lombok heb ik een keer een yogales gevolg welk me altijd is bijgebleven. Niet per se vanwege de les maar vanwege het gedicht welk de yoga docente voorlas tijdens de eindontspanning. Een gedicht wat me diep raakte. Het gedicht heet ‘She Let Go’ en is geschreven door Rev. Safire Rose. Dit gedicht lees ik regelmatig terug omdat het me herinnert aan mijn eigen kracht en wijsheid. Juist op de momenten dat ik het even niet meer zie zitten. Ik deel dit gedicht daarom graag met je zodat ook jij je erdoor kan laten inspireren. Ik hoop dat het jou net zoveel mag brengen als dat het mij doet.
She let go
Without a thought or a word, she let go.
She let go of the fear.
She let go of the judgements.
She let go of the confluence of opinions swarming around her head.
She let go of the committee of indecision within her.
She let go of all the ‘right’ reasons.
Wholly and completely, without hesitation or worry, she just let go.
She didn’t ask for advice.
She didn’t read a book on how to let go.
She didn’t search the scriptures.
She just let go
She let go of all of the memories that held her back.
She let go of all the anxiety that kept her from moving forward.
She let go of the planning and all of the calculations about how to do it just right.
She didn’t promise to let go.
She didn’t journal about it.
She didn’t write the projected date in her Day-Timer.
She made no public announcement and put no ad in the paper.
She didn’t check the weather report or read her daily horoscope.
She just let go
She didn’t analyze whether she should let go.
She didn’t call her friends to discuss the matter.
She didn’t do a five-step Spiritual Mind Treatment.
She didn’t call the prayer line.
She didn’t utter one word.
She just let go
No one was around when it happened.
There was no applause or congratulations.
No one thanked her or praised her.
No one noticed a thing.
Like a leaf falling from a tree, she just let go.
There was no effort.
There was no struggle.
It wasn’t good and it wasn’t bad.
It was what it was, and it is just that.
In the space of letting go, she let it all be.
A small smile came over her face.
A light breeze blew through her.
And the sun and the moon shone forevermore…
Loslaten. Dat is alles wat je hebt te doen. Laat los wat je tegenhoudt om volledig jezelf te zijn. Om volledig tot bloei te komen. Alle wijsheid en kennis is al in jouw aanwezig lieve vrouw. Stop met zoeken buiten jezelf en richt je aandacht naar binnen toe. Vertrouw op jezelf en laat los.
0 reacties